او که بـاران به دلِ ابر بهـاران می‌داد            به لبِ تـشـنـۀ هر بـادیـه بـاران می‌داد

مثل گلهای بهاری که پُر از عطر خداست            نفسش، روح به احـوال پریشان می‌داد

خشم خاموشِ زبانش، به جهان درسِ حیا            صبر او حوصله بر موسیِ عمران می‌داد

روزه بود و همه روزه به دعا می‌پرداخت            دم به دم با نفسش بوسه به قرآن می‌داد

مثل خورشید که مهرش همه جا می‌تابد            با نگـاهش به زن مـفـسده ایمان می‌داد

بـا وجــودِ ســتــمِ وافــرِ زنــدانـبـانَـش            وقتِ افطار به او هم رطب و نان می‌داد

ابرها از غـم سنـگـین دلـش می‌گـفـتـند            اشک هایش به زمین صبر فراوان می‌داد

دلِ سجـاده هـم از غـربت او می‌نـالـید            موجِ اشکش خبر از روضۀ پنهان می‌داد

ولی افـسوس که این قـوم نمی‌فـهـمیدند            باب حاجات به زندانِ جـفا جان می‌داد

با تـمام بـدی‌اَم او چه کـریـمـانه صفت            غزلِ سادۀ خود را به "مزینان" می‌داد